kunstelingen

kunstelingen en vluchtenaars

Law of the Journey, 2017, 21st Biennale of Sydney

Hoe brengen kunstenaars het vluchtelingenprobleem in beeld?

60 meter lang, 300 figuren
Deze boot is gemaakt van zwart rubber, gemaakt in een Chinese fabriek die ook de bootje maakt die gebruikt wordt door vluchtelingen om de zee over te steken.

At Sea consists of footage filmed by Ai Weiwei during the making of Human Flow in 2016. Since 2015, hundreds of thousands of refugees have attempted the dangerous sea journey trying to reach Europe. Alongside these scenes are shots of physical barriers erected across Europe, the cold response to the plea for safety and shelter from the world’s most vulnerable.

https://www.biennaleofsydney.art/artists/ai-weiwei/

Zijn werk brengt heel letterlijk het probleem in beeld. Hij gebruikt objecten die direct verbonden zijn met het probleem. Zwemvesten, rubberboot. Naar de plek zelf gegaan en vastgelegd wat hij zag en mensen vragen gesteld. Documentatie.

Intervieuw met Ai Weiwei

Hij poseert als het verdronken Syrische jongetje dat aan de kust gespoeld was.

https://www.globalcitizen.org/fr/content/ai-weiwei-drowned-syrian-toddler/

Additionally, just days before, Ai announced he had closed his Copenhagen "Ruptures" exhibition in protest at Denmark's controversial new law empowering authorities to seize valuables from asylum seekers.

https://edition.cnn.com/style/article/ai-weiwei-berlin-life-jackets/index.html

16000 zwemvesten op de pilaren in Berlijn

Hierdoor lijkt dat hij als kunstenaar echt een verschil wil maken en niet het onderwerp (mis)gebruikt om werk te maken.

Als reactie op kritiek op deze foto zegt hij: 'Ik kan elke foto die ik maar wil. Als kunstenaar heb je de vrijheid om jezelf te uiten.' Mensen maken zich niet echt druk om het vluchtelingenprobleem. Ze maken zich druk als ik op deze manier lig.

Ik vind het werk van Henk prachtig. Zijn manier van observeren. Een zorgvuldige manier van kijken. Oog voor detail en voor harmonie. Zijn foto's krachtig, eenvoudig. Zijn werk zijn vooral observaties van de plek waar vluchtelingen leven. De kampen.

https://www.metronieuws.nl/in-het-nieuws/2015/09/strandgangers-brengen-ode-aan-verdronken-aylan-kurdi/

Eerbetoon (perfomance) aan de Marokaanse kust.

Hij maakte de volgende boeken:
'klik op *Watch on Vimeo* om in de boeken te kijken.

Het boek vangt 'tijd.' Geschiedenis vertellen.

Twee video's van opmerkelijke observaties. Vangt het gewone van de mens. Vindingrijke. Het laat personen zien.

Wat mij bij deze foto's wat prikkelt (op een niet zo'n fijne manier) is de anonimiteit van de vluchtelingen. Het lijkt wel of Henk alleen heeft gekeken en niet heeft ontmoet. Of heeft hij dat juist expres gedaan? Op deze manier blijven de vluchtelingen ver weg. Is zijn doel om met zijn foto's om met onder de aandacht brengen > verandering aan te brengen?

Een nieuwe manier van vastleggen zorgt ervoor dat je niet in slaap valt bij de beelden van vluchtelingen. Er is al zoveel gemaakt, en we zijn aan de beelden gewend gemaakt.

While representing suffering, beauty and esthetics are the sharpest tools in the box. I believe that they can be used effectively to more adequately and powerfully to communicate complicated a different narratives.

Ik sprak met een kunstenaarsvriend, Theophile, over dit werk. Hij had zelf zijn scriptie geschreven over het vastleggen van crisissituaties als een buitenstaander. Hij als witte Europeaan maakte een film over de vluchtelingencrisis.

Hij zei; het werk van Richard heeft veel kritiek ontvangen. Het werk zou teveel op estetica gefocust zijn waardoor het onderwerp ondergesneeuwd werd. Ook door het van veraf inzoomen op de mensen, doet denken aan een natuurdocumentaire. Het menselijke valt weg, het zijn net dieren.

Theophile had daar een interessant inzicht op. Als kunstenaar leg je op jouw manier de wereld vast. En that's it. En daarin ben je vrij. Je bent een kunstenaar, geen moreelengel.

Children’s Game #16: Hopscotch
Sharya Refugee Camp, Iraq, 2016; 4:02 min

https://www.theartnewspaper.com/news/francis-alys-to-work-with-refugees-in-iraq-and-meet-isil-s-victims

Earlier this year, the Chinese artist chose drawings made by refugees with materials provided by the foundation, which hopes to open a space for art therapy in a camp.

Don’t Cross the Bridge Before You Get to the River, 2008

Woven Chronicle, 2011

With Woven Chronicle we're not just looking at a map of the world, we're looking at migratory paths, lines of movement, lines of movement that are fundamentally difficult and politically charged.

We think of the border as defining or tracing the edges of territories and sovereignties and nations, but the world and its histories are comprised of migratory movements. In the case of this project, though, each line of movement is akin to a barbed wire, and we could imagine that the movements of individuals throughout the world are continuous and dangerous at the same time.

Woven within the map itself are a number of speakers. They suggest a movement of goods, of animals and humans, of which we are all part. And what Reena Kallat's moving work illustrates is that we could redraw the map of the world based on these migratory movements.

Home
no one leaves home unless
home is the mouth of a shark
you only run for the border
when you see the whole city running as well

your neighbors running faster than you
breath bloody in their throats
the boy you went to school with
who kissed you dizzy behind the old tin factory
is holding a gun bigger than his body
you only leave home
when home won’t let you stay.

no one leaves home unless home chases you
fire under feet
hot blood in your belly
it’s not something you ever thought of doing
until the blade burnt threats into
your neck
and even then you carried the anthem under
your breath
only tearing up your passport in an airport toilet
sobbing as each mouthful of paper
made it clear that you wouldn’t be going back.

you have to understand,
that no one puts their children in a boat
unless the water is safer than the land
no one burns their palms
under trains
beneath carriages
no one spends days and nights in the stomach of a truck
feeding on newspaper unless the miles travelled
means something more than journey.
no one crawls under fences
no one wants to be beaten
pitied

no one chooses refugee camps
or strip searches where your
body is left aching
or prison,
because prison is safer
than a city of fire
and one prison guard
in the night
is better than a truckload
of men who look like your father
no one could take it
no one could stomach it
no one skin would be tough enough

the
go home blacks
refugees
dirty immigrants
asylum seekers
sucking our country dry
niggers with their hands out
they smell strange
savage
messed up their country and now they want
to mess ours up
how do the words
the dirty looks
roll off your backs
maybe because the blow is softer
than a limb torn off

or the words are more tender
than fourteen men between
your legs
or the insults are easier
to swallow
than rubble
than bone
than your child body
in pieces.
i want to go home,
but home is the mouth of a shark
home is the barrel of the gun
and no one would leave home
unless home chased you to the shore
unless home told you
to quicken your legs
leave your clothes behind
crawl through the desert
wade through the oceans
drown
save
be hunger
beg
forget pride
your survival is more important

no one leaves home until home is a sweaty voice in your ear
saying-
leave,
run away from me now
i dont know what i’ve become
but i know that anywhere
is safer than here

https://www.bbc.com/news/entertainment-arts-53564953

Banksy maakt niet alleen werk over vluchtelingen, hij doneert het geld dat hij krijgt voor het veilen van deze werken.

Mediterranean Sea View 2017

Tegen gasgebruik tegen vluchtelingen in Frankrijk

Terwijl ik in de werken van kunstenaars dook zag ik dat er enorm veel gebruik wordt gemaakt van symbolen zoals reddingsvesten en rubberbootjes. Soort kernsymbolen voor de vluchteling.

Een vriend, twee jaar geleden gevlucht uit Iran, kwam langs en ik liet hem deze werken zien. We bekeken samen het werk van Richard Mosse. Als reactie daarop deelde hij over wat hij gezien had tijdens zijn reis hierheen. De dingen die hij herkende. Voor hem sprak de video over hoop die de vluchteling blijft hebben en dat drijft om door te blijven gaan. Hij vond het een prachtige video.

Wat interessant, dacht ik. Om de werken over vluchtelingen weer terug te brengen bij vluchtelingen!

Ik trek de volgende conclusies uit de interviews met Reza, Babucar en Mohammad.

1. De kunstwerken waren voor hen een manier om over hun reis en verhaal te spreken. Voor elk van hen sprak het werk op een andere manier aan. Het was een prachtig gespreks-tool.
2. Het is onmogelijk om het verhaal van 'de vluchtelingen' helemaal te dekken en compleet te vertellen omdat het allemaal persoonlijke verhalen zijn.
3. Het werk van Richard Mosse was onduidelijk om te begrijpen, vooral door het zwart-wit camera gebruik.
4. Ze zijn dankbaar voor het werk dat gemaakt wordt en het maakt hun hoopvol voor hun situatie. Er wordt aan ze gedacht!

Het zijn stuk voor stuk gesprekken geweest van 30-45 minuten. Ik vond het ingewikkeld om deze in te korten en keuzes te maken hoe ik deze kon concluderen. Ik heb drie verkorte versie's gemaakt van de gesprekken. Hieronder schrijf ik mijn observaties na de drie interviews. Het zijn dingen die er voor mij uitsprongen.

Ik merk dat ik het interessant vind om te bedenken of te onderzoeken of een werk meewerkt aan het verbeteren van het probleem. Doet het werk goeds?